با وفاق ملی بیگانگان را مایوس کنیم 

در سال۱۸۸۷ نقشه‌ای وجود دارد که دولت انگلیس در آن زمان آن را تأیید کرده است. این نقشه نشان‌دهنده مالکیت ایران بر جزایر سه‌گانه است. تا سال ۱۹۰۴ هیچ دولتی تردیدی در مالکیت این جزایر برای ایران نداشته و حاکمیت ایران در این حوزه بلامنازع بوده است. اگر‌هم در برهه‌ای این جزایر خالی از سکنه بوده یا مورد اشغال قرار گرفته، این اشغال نمی‌تواند حاکمیت ایران را از‌بین ببرد. اصولاً زمانی که ما حاکم این سه جزیره بودیم، حاکمیت امارات اساسا وجود خارجی نداشت. اصل استقلال کشورها، اصل برابری کشورها، اصل احترام به حاکمیت ارضی کشورها که اصول مهم حاکم بر حقوق بین‌الملل است اقتضا دارد که این موارد جنبه اجرایی پیدا کند و دیگر کشورها هم به این اصول احترام بگذارند. با‌این‌وصف، جعل تاریخ و جعل نقشه‌ها و اقداماتی از این دست اثری در‌خصوص حق حاکمیت ایران بر این جزایر ندارد. برابر با حقوق بین‌الملل، هر ادعایی که مطرح می‌شود باید با فکت‌ها و مستندات تاریخی مورد بررسی قرار گیرد و مبتنی بر آن ادعاها مورد ارزیابی قرار گیرد و متعاقب آن اظهار‌نظر های حقوقی در این زمینه ارائه شود. اگر ادعایی از ناحیه امارات مطرح می‌شود طبیعی است که باید این مدعیات به‌اثبات برسد؛ سالیانی است که این موضوع از سوی امارات متحده عربی تکرار می‌شود و تبعا این موضوع از سوی ایران هم مورد اعتنا قرار نمی‌گیرد، چون موضوع حاکمیت ما بر جزایر سه‌گانه قطعی است و شکی در آن نیست و پاسخ کشورمان به چنین مدعیاتی این است که این سخنان بی‌پایه مردود است و حق حاکمیت بر جزایر سه‌گانه با ایران است. البته در طرح چنین ادعاهایی، امارات متحده تنها نیست و شورای همکاری خلیج‌فارس هم بارها از ادعاهای امارات حمایت کردند و متأسفانه این‌بار اتحادیه اروپا هم با آنها همنوا شد و حرف جدیدی هم در بیانیه مشترک آنها مطرح شد مبنی بر این‌که ایران، اشغالگر است و باز‌هم همه این ادعاها به‌لحاظ تاریخی، سیاسی و حقوقی قابل رد است. گذشته از آن، اصول بین‌الملل یک اصلی دارد به نام اصل «تصرف مؤثر» که یکی از اصول کلیدی برای تعیین مالکیت سرزمینی کشورها است. در جایی‌که ما به‌لحاظ تاریخی مدارک، شواهد و قرائن فراوانی داریم که مالکیت سه جزیره با ما است، این اصل هم به کمک ما می‌‌آید. به‌این‌معنا که مطابق این اصل اگر در منطقه‌ای ابهامی درباره مالکیت سرزمینی وجود داشته ولی سال‌ها در تصرف یک کشور بوده و این تصرف مستمر و مؤثر هم بوده، کشور دیگری نمی‌تواند ادعای مالکیت نسبت به آن منطقه داشته باشد. بنابراین موضوع کاملا روشن است و ایران در‌خصوص این موضوع هیچ بحث‌و‌ابهامی ندارد و کشور مدعی اگر‌چه عنوان می‌کند که می‌خواهد از‌طریق گفت‌وگو این اختلاف حل‌و‌فصل شود اما با‌ توجه به این‌که اساسا ایران اختلافی بر سر این موضوع ندارد، طبیعی است که دیوان بین‌المللی لاهه هم امکان ورود به این مسأله را نداشته باشد، چون ابهامی در این‌خصوص وجود ندارد. از این‌رو، از آنجایی که ایران به‌هیچ‌وجه نمی‌پذیرد که موضوع در دیوان بین‌المللی لاهه مورد بررسی قرار گیرد، امارات هم نمی‌تواند به‌صورت یکجانبه اقدامی بکند. از‌سوی دیگر، کاملا واضح است که این ادعا با تحریک انگلیسی‌ها و آمریکایی‌ها صورت می‌گیرد که هدف مشخصی دارند و در‌پی آنند که در شرایط کنونی و توجه کشورهای دنیا به بحران فلسطین و جنایات رژیم‌ صهیونیستی اذهان عمومی را از موضوع غزه منحرف کنند.